Het verhaal Van Fee
Fee was een grote, zwarte hond en had naar een klein, wit hondje gesprongen, dat tussen haar tanden gepakt, ermee gerammeld en zwaar gekwetst. Rosemarie, de eigenaar van Fé, kwam helemaal van de andere kant van het land naar hier gereden. Ze was ten einde raad. Ze had allerlei boeken gelezen, gaf zelf al jaren les in een hondenschool, maar deze hond begreep ze niet.

Fé knabbelde op alles wat los en vast zat in huis, at de portefeuille van haar echtgenoot op en als ze buitenkwam, sprong ze naar elke hond. Bij mensen kon ze zich min of meer beheersen, maar ook die mochten niet te zot doen. En ze leerde wel iets bij, voor een dag, maar de volgende dag was ze alles weer vergeten. De commentaar van andere mensen kon Rosemarie gestolen worden, maar dit was niet leefbaar. Voor niemand.

Fé had zoveel stress dat er nog weinig momenten overbleven waarop ze normaal kon functioneren. Zelfs thuis was dat moeilijk, daar beet ze alles stuk. Ik moest denken aan het doctoraat van Simon Vermeire aan UGent. Hij had met PET-scans de hersenen van honden bestudeerd en gezien dat bij sommige honden de prefrontale cortex afwijkend functioneerde. Het leek mij dat er hoop was voor Fé, als het ons lukte om de sturing van de hersenen te verbeteren. We zetten voor een stuk in op managen en oefenen, en voor een stuk op medicatie.

Een keer of twee per jaar is Rosemarie met Fé naar hier blijven komen. Ze heeft moeten leren omgaan met een hond die anders is, een hond die moeite heeft met impulscontrole.Voor Fé waren structuur en voorspelbaarheid enorm belangrijk. Dan was ze mee, zo kon ze functioneren.

Er hoorde ook een stukje medicatie bij voor Fé. Wat, honden aan de pillen?! Ja. Zonder was het voor Fé niet gelukt. Maar pillen alleen lossen zoiets niet op. Je kunt ook geen piano leren spelen door een boek te lezen. Je moet dingen doen. In dit geval moest Fé ervoor zorgen dat in haar hersenen nieuwe paden aangelegd werden, maar ze was een ongeleid projectiel. Om een eerste stap te kunnen zetten, moest medicatie haar helpen om zichzelf een beetje onder controle te krijgen.

Fé was een rashond, eentje van een stamboekfokker. Ook bij fokkers die het goed doen, kunnen er honden zitten die een afwijking hebben. Ze is vijftien jaar geworden en heeft nooit meer kleine hondjes verscheurd. Fé heeft een lang en gelukkig leven gehad. Ondertussen heeft Rosemarie een nieuwe hond, Ella, en die is zo ‘normaal’ dat het weer even wennen was.

Het verhaal van Fee en vele andere kan je lezen in het boek : Wat is er aan de Hond