Met Oringo was geen land te bezeilen.

Het verhaal van Oringo

Oringo sprong op mensen, honden en alles wat bewoog. Soms hapte hij, of deed hij iemand per ongeluk pijn. Als een andere hond aangaf dat het genoeg was zo, dan begreep Oringo dat niet. Hij bleef springen. Onvermoeibaar.

Daardoor kwam Oringo in een asiel terecht, waar hij werd geadopteerd door Ingrid die het een jaar probeerde en toen besliste: dit is echt niet te doen. ‘Oringo gaat als een gek tekeer wanneer wij, onze andere honden of de pony nog maar de kleinste beweging maken. Het lijkt alsof hij geen remmen heeft,’ vertelde ze mij.
Hoe kon Oringo geholpen worden? En wat als het niet lukte? Hij kon echt niet opnieuw naar een asiel. Zo stond Oringo twee jaar geleden op de valreep van het leven. Het bleek een hond met goede inborst, maar met onvoldoende vermogen om acties van mensen, honden of pony’s in te schatten en om zichzelf te beheersen. Elke prikkel zorgde voor een emotionele explosie die hij uitte in springen, blaffen en zich afreageren op de dichtstbijzijnde arm, voet, afsluiting van een wei…

Vandaag is Oringo een gelukkige hond die kan omgaan met de andere honden van het gezin en rustig in het gras ligt te luieren terwijl de pony’s door de wei hollen. Hoe dat is gelukt? Niet met wijwater, wel met een proactief plan van aanpak. Ik hoor je al denken: en met pillen, natuurlijk. Ja, en ook weer niet. Het uitgangspunt was dat we wilden vermijden dat Oringo in de problemen kwam én dat hij te allen tijde moest kunnen herstellen. Medicatie was nodig om Oringo de kans te geven om te herstellen.

Maar dat de situatie verbeterde, heeft alles te maken met de niet aflatende inzet van Ingrid. Zij werd de expert van Oringo, leerde hem aanvaarden en hielp hem in kleine stapjes op weg naar een zo goed mogelijk leven. Pillen kunnen ondersteunend werken bij een therapie, maar alleen en op zichzelf betekenen ze niet zoveel.

Het verhaal van Oringo en vele andere kan je lezen in het boek : Wat is er aan de Hond